شعر نماز عارفان

عجب دارى از سالکان طریق

که باشند در بحر معنى غریق

خود از ناله عشق ، باشند مست

ز کونین بر یاد او شسته دست

به سوداى جانان زجان منفعل

به ذکر حبیب از جهان شتغل

به سوى حق ، از خلق بگریخته

چنان مست ساقى که مى ریخته

نشاید به دارو، دوا کردشان

که کس مطلع نیست بر دردشان

الست از ازل همچنان شان بگوش

به فریاد قالوا بلى در خروش

گروهى عملدار و عزلت نشین

قدم هاى خاکى ، دم آتشین

به یک نعره کوهى زجا برکنند

به یک ناله شهرى به هم برزنند

سحرگه بگریند چندان که آب

فرو شوید از دیده شان کخل (187) خواب