نماز علی(ع)

همه می دانند که علی(ع) والاترین نماز هارا می خوانده اند.چرا این چنین بوده؟اگر میخواهید بیشتر بدانید به ادامه مراجعه کنید.

نماز علی(ع)

حضرت على(ع) بسیار به نماز اهمیت مى‏داد، او مى‏فرمود: «لکل شى‏ء وجه و وجه دینکم الصلاه؛ هر چیزى داراى صورت است، صورت دین شما نماز مى‏باشد».

در شإن آن حضرت در مورد نماز آمده: «کان على اذا إهاله امر فزغ قام الى الصلاه ثم تلى هذه الایه؛ واستعینوا بالصبر والصلاه؛ حضرت على(ع) هرگاه با کار سختى روبه‏رو مى‏شد، به نماز مى‏ایستاد، و این آیه را تلاوت مى‏فرمود: «از صبر و نماز یارى بجویید». آن حضرت به اول وقت نماز به قدرى اهمیت مى‏داد که در سحر 19 رمضان سال 40 (همان سحر که ضربت شهادت بر سرش وارد شد) پشت بام مسجد کوفه رفت و با صداى بلند اذان گفت و قبل از اذان به آسمان مى‏نگریست تا دمیدن سپیده سحر را ببیند. وقتى سپیده سحر دمید، خطاب به آن فرمود: «اى سپیده سحر! آیا یک بار در زندگى على پیش آمد که تو خود را آشکار سازى، ولى على(ع) در آن هنگام در خواب باشد؟»

نیز روایت شده است که حضرت على(ع) هنگام فرارسیدن وقت نماز، متغیر و رعشه بر اندام مى‏شد، از او مى‏پرسیدند: چه شده است؟ در پاسخ مى فرمود: «وقت نماز، وقت امانت الهى فرا رسیده است، که خداوند آن را به آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کرد، آنها از تحمل آن شانه خالى کردند، ولى انسان آن را با ضعفى که دارد پذیرفت و من نمى‏دانم که آیا آن را که پذیرفته‏ام نیکو ادا مى‏کنم؟»

آن بزرگوار به قدرى به نماز عشق مى‏ورزید که هر شبانه روز، هزار رکعت نماز مى‏خواند. علامه امینى مى‏نویسد: «طبق روایات بسیار، حضرت على(ع) در شبانه روز هزار رکعت نماز مى‏خواند». [12] آنگاه به شبهه‏هاى معاندان در این راستا پاسخ داده است. بنابراین نماز على(ع) با خشوع و حضور قلب کامل بود، آن گونه که در نماز تیر را از پایش خارج نمودند، در حال نماز متوجه نشد و بعد از نماز اطلاع یافت.

در روایات مى‏خوانیم که دو شتر چابک و ارزشمند را براى پیامبر(ص) به هدیه آوردند، آن حضرت به اصحاب فرمود: «هر کس که دو رکعت نماز بخواند و در این دو رکعت به هیچ چیز از امور دنیا توجه نکند، این دو شتر را (به عنوان جایزه) به او مى‏بخشم».

هیچ کس از حاضران پاسخ مثبت نداد، جز على(ع) که فرمود: «من چنین نمازى مى‏خوانم». لذا پیامبر(ص) هر دو شتر را به آن حضرت عطا کرد.

نماز على(ع) نمازى است که براى طمع بهشت و یا خوف از آتش دوزخ نبود، بلکه عرض مى کرد: «الهى ما عبدتک خوفا من عقابک، و لا طمعا فى ثوابک، ولکن وجدتک اهلا للعباده فعبدتک؛ خدایا تو را از خوف عذاب و طمع پاداشت، عبادت نمى‏کنم، بلکه تو را شایسته و سزاوار عبادت یافته‏ام و بر این اساس تو را عبادت مى کنم».

مناجات و راز و نیازها و نمازهاى على(ع) در نیمه‏هاى شب نیز فصل دیگرى از شدت علاقه آن حضرت را به نماز نشان مى‏دهد، تا آن جا که خود فرمود: «از آن زمانى که از رسول خدا(ص) شنیدم که نماز شب نور است، هرگز آن را ترک نکردم».

یکى از منافقان به نام «ابن کوا» که در آن جا حاضر بود، پرسید: حتى در لیله الهریر؟ (شب سخت زمستانى جنگ صفین که صدها نفر کشته شده بودند و هزارها نفر زخمى که از شدت درد ناله مى‏کردند و بسیار شب طاقت فرسایى بود) فرمود: حتى در لیله الهریر.

عجیب این که در همین جنگ هنگام شدت درگیرى، على(ع) به نماز جماعت ایستاد، بعضى اعتراض کردند که چرا این وقت؟ فرمود: «ما براى نماز با دشمن مى‏جنگیم».