شعر شمشیر علی نماز

شیر خدا شاه ولایت على

صیقلى شرک خفى و جلى

روز احد چون صف هیجا گرفت

تیر مخالف به تنش جا گرفت

غنچه پیکان به گل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شکفت

روى عبادت سوى محراب کرد

پشت به درد سر اصحاب کرد

خنجر الماس چو بنواختند

چاک به تن چون گلشن انداختند

غرقه خون ، غنچه زنگارگون

آمد از آن گلشن احسان برون

گل گل خونش به مصلى چکید

گشت چو فارغ ز نماز، آن پدید

این همه گل چیست ته پاى من ؟

ساخته گلزار، مصلاى من

صورت حالش چو نمودند باز

گفت که : سوگند به داناى راز

کز الم تیغ ندارم خبر

گر چه زمین نیست خبردارتر

طایر من سدره نشین شد چه باک

گر شودم تن چو قفس چاک چاک

جامى از آلایش تن پاک شو

در قدم پاک روان خاک شو

شاید از این خاک به گردى رسى

گرد شکافى و به مردى رسى (155)